πτακάδις

Α

επίρρ. με φόβο, δειλά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πτάκα, αιτ. τού αμάρτυρου *πτάξ (βλ. λ. πτώξ) + επιρρμ. κατάλ. -άδις (πρβλ. κρυφ-άδις)].